Op 15 april 2019 heeft het VN-Mensenrechtencomité geoordeeld dat Nederland de rechten van een minderjarige heeft geschonden. De zaak betrof de weigering van het kindgebonden budget aan een staatloos gezin op grond van het koppelingsbeginsel.
Klaagster in deze zaak is Ekaterina Abdoellaevna, geboren op 11 januari 1989 in het tegenwoordige Oezbekistan en thans staatloos. Zij heeft op 31 juli 2014 een kennisgeving op grond van artikel 5, vierde lid van het Facultatief Protocol behorend bij het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten ingediend bij Comité voor de rechten van de mens van de Verenigde Naties (hierna: Mensenrechtencomité).
Klaagster diende deze kennisgeving in namens zichzelf en haar minderjarige dochter Y., geboren op 15 mei 2008 in Nederland. Klaagster heeft betoogd dat Nederland de rechten van haarzelf en van haar dochter Y. op grond van artikelen 23, eerste lid, 24, derde lid en 26 van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (IVBPR), gelezen in samenhang met de rechten van haar dochter Y. op grond van artikel 24, eerste lid, van het IVBPR, zou hebben geschonden.
Naar het oordeel van het Mensenrechtencomité is er in deze zaak, kort samengevat, te weinig gekeken naar de bijzondere omstandigheden, waaronder de staatloosheid van het gezin. Volgens het Mensenrechtencomité komt het kindgebonden budget ook ten goede aan kinderen.
De Nederlandse staat moet nu een oplossing vinden (‘provide an effective and enforceable remedy’) voor de minderjarige.
Hieronder zijn enkele kernoverwegingen uit het oordeel van het Mensenrechtencomité in deze zaak opgenomen:
Over de uitleg van artikel 24 IVBPR:
‘7.3 The Committee recalls that under article 24, every child has a right to special measures of protection due to her or his status as a minor (see general comment No. 17 (1989), para. 4; see also communication No. 400/1990, Mónaco de Gallicchio v. Argentina, Views adopted on 3 April 1995, para. 10.5). It further recalls that the principle that in all decisions affecting a child, the child’s best interests shall be a primary consideration, forms an integral part of every child’s right to measures of protection required by article 24 (1) of the Covenant (Communication No. 1069/2002, Bakhtiyari et al. v. Australia, Views adopted on 29 October 2003, para. 9.7.). The States parties to the Covenant have a positive obligation to protect children from physical and psychological harm, which may include guaranteeing minimum subsistence, in order to comply with the requirements of article 24 (1) of the Covenant.’
Over de toepassing van artikel 24, eerste lid, IVBPR in deze zaak:
‘7.8 In light of the totality of the aforementioned circumstances, including the vulnerability of the author and Y, both of whom are stateless through no fault of their own, the Committee considers that the State party has not specified the kinds of special circumstances that allow individuals without residence permit to receive the child budget, taking into account that the author’s other applications for various types of subsistence-related benefits were denied. The Committee further considers that under article 24 (1) of the Covenant, the State party had a positive obligation to ensure that Y’s physical and psychological well-being was protected, including through guarantee of subsistence under circumstances where her mother had no access to work or other income. Accordingly, the Committee concludes that the facts before it disclose of a violation of Y’s rights under article 24 (1) of the Covenant.’
Over de beoordeling van de overige klachten in deze zaak:
‘7.9 In view of the foregoing, the Committee does not deem it necessary to further examine the author’s claims, concerning the same matter, under articles 23 (1) and 26, read in conjunction with articles 23 (1) and 24 (1) of the Covenant.’
Bronnen
