Vorige week heeft de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in een VN-resolutie verklaard dat het recht op water en sanitaire voorzieningen een mensenrecht is.
Momenteel leven er ongeveer 884 miljoen mensen op aarde zonder toegang tot schoon water. Nog eens 2.6 miljard mensen hebben geen of slechte sanitaire voorzieningen. Jaarlijks sterven er ongeveer 1.5 miljoen kinderen jonger dan van vijf jaar aan ziektes die veroorzaakt worden door vervuild water of slechte sanitaire voorzieningen, en missen kinderen in totaal rond de 433 miljoen schooldagen door deze ziektes.
De Algemene Vergadering roept de VN-lidstaten op om projecten en onderwijs op het gebied van schoon water en sanitaire voorzieningen te ondersteunen door middel van o.a. technologie, kennis en financiële bijdragen.
Verder is ook besloten dat de rapporteur voor mensenrechten en schoon water, Catarina del Albuquerque, jaarlijks een rapport zal publiceren over de stand van zaken wat betreft schoon water en sanitaire voorzieningen. Hierdoor hoopt de VN dat stappen worden gezet in het behalen van de Millenniumdoelen voor 2015, die een einde moeten maken aan armoede in de wereld.
De resolutie, die niet verbindend is voor de lidstaten van de VN, werd door 122 staten gesteund. Onder deze landen bevonden zich China, Rusland, Frankrijk, Duitsland, Brazilië en Spanje. Geen staat stemde tegen, maar 41 staten, waaronder de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Canada, en Australië en Nederland onthielden zich van hun stem.
Het NJCM betreurt dat ook Nederland tot deze 41 landen behoort, ondanks de rol die Prins Willem-Alexander speelt op het gebied van schoon water en hygiëne, als voorzitter van de United Nations Secretary-General’s Advisory Board on Water and Sanitation (UNSGAB), een adviesraad die secretaris-generaal Ban Ki-moon adviseert over deze kwesties.
Volgens critici zouden sommige rijkere landen bang zijn dat zij de rekening gepresenteerd krijgen voor het mogelijk maken van schoon water en sanitaire voorzieningen in armere landen, en vinden dat te weinig nadruk wordt gelegd op de verantwoordelijkheid van landen in ontwikkeling.
